Een ‘Ki Hap’ is een schreeuw die we in de Martial Arts combineren met onze technieken om het effect te verbeteren.
Als je kijkt naar zelfverdediging op straat zijn er drie goede redenen om Ki Hap te beoefenen:
- Alarmeffect – om hulp te krijgen van omstanders.
- Afschrikeffect – om de tegenstander af te schrikken.
- Adrenaline – om jezelf te motiveren om te overleven.
Ki Hap gebruiken in je training maakt je sterker, geeft je zelfvertrouwen en helpt je om stress kwijt te raken. Het is dus gezond om te schreeuwen, en bij ons kan dat! Ki Hap is een techniek op zichzelf, en het geluid moet uit je onderbuik komen in plaats van uit je keel. Ik heb Ki Haps geleerd door andere meesters te kopiëren totdat ik tevreden was met mijn eigen geluid. Soms verandert het. Het hangt ook af van het type training, sommige oefeningen zijn gericht op snelheid en anderen meer op kracht. Dit vraagt om verschillende Ki Haps. Het ontstaat soms natuurlijk als je er niet te veel over nadenkt.
Er is echter één uitzondering in onze kunst. Bij live cutting maken we niet altijd een Ki Hap, dit kan namelijk je prestaties beïnvloeden. Schreeuw dus nooit als een malle tijdens live cutting. Live cutting met scherpe zwaarden is precisiewerk, dus als je roekeloos gaat schreeuwen, gaat dit ten koste van je precisie. Te veel adrenaline kan ook de fijne motoriek belemmeren in de kleine hersenen. Adrenaline is wel weer functioneel om iets lang vol te houden en om pijn te doorstaan.
Blijf altijd kalm, ook als je cut geslaagd is. Kijk maar eens naar professionele boogschutters, die gaan ook niet als een idioot in de lucht springen omdat ze een keer in de roos hebben geschoten. Ze pakken gewoon weer een nieuwe pijl en proberen het nog een keer. Door hun geest kalm te houden, kunnen ze hun focus optimaliseren en verlengen.
Als krijger moet je leren om je emoties in balans te houden, want er is altijd weer een nieuwe uitdaging.
A warrior lives by challenge.